We hebben er allemaal weleens last van. Je bent iets kwijt, zeg je sleutels, en je weet in eerste instantie zeker dat je ze bijvoorbeeld in de woonkamer hebt gelegd. Je begint daar met zoeken, trekt lades open, schuift één en ander opzij. Maar ze liggen er niet. Dan zit er niks anders op dan elders te gaan zoeken. Maar stel je nou voor dat je dat niet doet. Stel je nou voor dat je besluit ze moeten in deze kamer liggen. “Als je dat eenmaal hebt besloten, heb je reeds je grenzen vastgelegd. Je hebt de mogelijkheid uitgesloten dat het voorwerp buiten de kamer of in een andere kamer ligt. Je blijft dus maar zoeken en zoeken, maar je vindt het niet. En toch blijf je aannemen dat het ergens in de kamer verborgen ligt. *1)”
We zitten dan in een bepaalde manier van kijken. Nu kunnen we ons het bijna niet voorstellen dat we dit zouden doen wanneer het gaat om het kwijt zijn van onze sleutels. Maar wanneer we kijken naar andere, wellicht minder grijpbare problemen of overpeinzingen in het leven, dan is het een best veel voorkomend fenomeen. En in dat geval hoef je daar zelfs geen last van te hebben. Tenslotte kan het ook heel prettig zijn om een vaste kijk op iets te hebben. Het kan helpend en steunend zijn in een leven wat soms best uitdagend en complex is. Maar zo nu en dan gebeurd het dat je manier van kijken in de weg komt te staan. Je manier van kijken belemmerd je om nog de ruimte te vinden om iets te veranderen, een probleem op te lossen of uit een patroon te komen waar je last van hebt. Dit wordt vaak een verkokerd perspectief genoemd. Kortom om met Albert Einstein zijn woorden te spreken; je probeert een probleem op te lossen met dezelfde manier van denken waardoor het probleem veroorzaakt is. En in dit geval is de bijkomende uitdaging dat je je niet meer echt bewust bent van het nemen van het besluit dat het in die kamer moest liggen. Dit lijkt vergeten te zijn, door de vanzelfsprekendheid ervan.
Hoe kom je er dan uit? En hoe weet je eigenlijk dat je vast zit in een manier van kijken? Mijn ervaring is dat dat precies hetgeen is waarbij een coach je kan helpen. Doordat er iemand gaat meekijken die wellicht niet besloten heeft dat het “in die spreekwoordelijke kamer ligt” of die regelmatig zaken in twijfel trekt die voor jou vaststaand zijn. Zo ga je samen op onderzoek en creëer je samen nieuwe ruimte. Je raakt uit je verkokerde perspectief en er blijken op eens heel veel nieuwe mogelijkheden te zijn, niet helpende patronen kunnen doorbroken worden en er komt nieuwe energie en moed vrij.
Ben je nieuwsgierig naar wat coaching voor jou kan betekenen of zou je zelf graag willen leren coachen, neem dan gerust eens contact met ons op. We brengen je graag in contact met een bij jou passende geregistreerde coach of vertellen je meer over het vak en de opleidingsmogelijkheden.
*1) bron: de kunst van het geluk, Howard Cutler & Dalai Lama